Wat veel mensen niet weten is dat voor kinderen de zorg voor ADHD-gedrag niet op het kind zelf is gericht, maar op de omgeving. (Dit is met uitzondering van medicatie)
Met de omgeving bedoelen we dan de ouders of de leerkracht. Om te begrijpen waarom dit zo is, moeten we eerst iets weten over het ontstaan van ADHD. ADHD ontstaat door een combinatie van aanleg en omgeving. Met aanleg bedoelen we dat het erfelijk kan zijn (“in de familie zit”). Met omgeving bedoelen we ten eerste levensomstandigheden, zoals armoede of problemen tijdens zwangerschap. Met omgeving bedoelen we ten tweede hoe de omgeving met het kind om gaat, bijvoorbeeld hoe duidelijke de instructies zijn die een kind krijgt en wat voor eisen er aan een kind gesteld worden.
Bijvoorbeeld, voor een kind zonder ADHD kan het genoeg zijn als een ouder terloops roept dat het eten over 2 minuten op tafel staat. Maar om een kind met ADHD-gedrag op tijd aan tafel te krijgen, is het soms nodig om meer structuur te bieden. Door bijvoorbeeld heel duidelijk te zeggen welke stappen het kind moet zetten en tien minuten van te voren al aan te kondigen dat het kind moet gaan opruimen.
Dit zegt niet dat ouders het ADHD- gedrag van het kind veroorzaken. Het zegt wel dat ouders van kinderen met ADHD vaak net dat stapje extra moeten zetten, om hetzelfde gedrag van hun kind voor elkaar te krijgen.
Er zijn wél behandelingen die op het kind zelf gericht zijn, zoals bijvoorbeeld werkgeheugentraining en neurofeedback. Maar let op, van deze behandelingen weten we uit wetenschappelijk onderzoek dat deze waarschijnlijk niet werken. Of we weten nog niet of het goed werkt (bijvoorbeeld speltherapie, coaching,). Richtlijnen voor behandeling raden deze vormen van zorg daarom niet aan. In de praktijk worden ze wel aangeboden, dus wees hier als ouder of leerkracht kritisch op!
